Pierre von Meiss - A Place for Identity

Pierre von Meiss writes in the book Elements of Architecture about identity. (Meiss, 1998, pp. 161 - 164) One of the things he addresses is the fact that people need to affirm their identity in order to be ‘at peace’ with the universe, with society and with themselves.

* The universe: “identity as a human being, homo sapiens, who is distinct from the physical, mineral, vegetable and animal world;”

* The society: “ identity as a member of a group with which one shares and discusses values”

* Themselves: “identity as an individual who maintains a margin of liberty and personal responsibility, distinct from the group and from all others; each person is unique."

“Architecture” , writes Von Meiss, “ is playing an important role in reducing or strengthening our sense of identity.” He refers to Rapoport when he list two kinds of manifestations of identity (Rapoport, 1981):

A. Private identity. “ the affirmation of identity to oneself and to one’s intimate group. The signs are recognizable by the initiated.

B. Public identity. “ the affirmation of identity to others by establishing a distinction between ‘them’ and ‘us’”. The signs are clear, redundant and popularized.

Important is for the architect to discover the principal means by which this communication of identity can be ensured.

Von Meiss gives three possible strategies to create architecture that reflects the identity of an initiated group (A.):

1. A deep understanding of the essential characteristics of the architectural elements which are crucial to the identity of the group.

2. Make the future users participate in the design of places.

3. A strong ordering structure of ‘hospital’ architecture in which the occupants are able to create their places and symbols of identity.

To create architecture that reflects an identity to the public (B.) there is according to Meiss only one way: create symbols that are comprehensible by everyone. These signs of identity are unique and widely known or they belong to a typology deep rooted in the collective memory of the group. These symbols can be doorways, fountains or staircases, but have in common their ‘history of memorable events.’ As Meiss describes: “ …they root us in time and place.”

Von Meiss also states that a monument has the same aim of communicating a public identity, often by recalling an (forgotten) event or memory of identity. I think the typologies which are deeply rooted in the collective memory can also be called monumental.

In reality design processes often imply both a contribution to public identity and a space for private identity. This is a challenge for the architect. How to treat this double aspect of identity. Von Meiss addresses here the lack of private identity in mass-housing. The real estate market tries to solve this lack of identity by meaningless ‘ready made advertising images’, such as false traditional Swiss houses.

Remarkable is one of the possibilities that Von Meiss mentions: houses should not immediately suggest a precise use. Disadvantages can sometimes provoke ingenious solutions by the owners. ‘Too high’ ceilings, blind spots, or useless empty spaces for example. These conflicting situations gives the occupant the possibility to transform them into advantages so he can imprint his identity. Von Meiss suggests the architect not to create something quite complete. There should be a balance between order and disorder to resolve the double aspect of how “to interpret a collective identity and offer the space to active appropriation by an individual or a small group.”

Von Meiss concludes with a remark that identity next to the condition of utility and construction should be accepted in order to create a decent space for ‘manoeuvre and artistic creativity’.

Meiss, P. v. (1998). Elements of Architecture; Original edition: De la Forme au Lieu 1986, Presses Polytechniques romandes, Lausanne, Switzerland. London: E & FN Spon.

Rapoport, A. (1981). Identity and Environment: a cross-cultural perspective in J.S. Duncan, Housing and Identity: Cross-Cultural Perspectives. London: Croom-Helm.

Great Spaces

In het artikel Great Spaces - Een architectonische visie op duurzaamheid geven Ruurd Roorda en Bas Kegge een verfrissende visie op het omstreden begrip duurzaamheid. Ze benaderen het niet zozeer op een meetbare energie-technische manier die gebruikelijk is vandaag de dag, maar op een architectonisch-duurzame manier en maken daarmee onderscheid tussen het engelse 'durable' en 'sustainable'. Ze stellen: een technisch volmaakt duurzaam gebouw kan architectonisch falen. Daarmee komen ze bij hun belangrijkste punt: het toppunt van duurzaam bouwen is NIET bouwen. Daarom moeten gebouwen zo lang mogelijk worden gebruikt en daarom is het de taak van de architect om gebouwen te ontwerpen die de proeve van de tijd weten te doorstaan.

Voorbeeld is (nog maar eens) het Pantheon. Doordat het 1800 jaar oud is, is het superduurzaam. 36 keer duurzamer dan een gebouw wat 50 jaar blijft bestaan. Dit gebouw heeft 3 eigenschappen die Roorda en Kegge noemen als reden voor het voortbestaan: Robuustheid, overmaat en de aanwezigheid van een 'Great Space'. Robuustheid om slijtage van gebruik te doorstaan en overmaat om verschillend gebruik mogelijk te maken. "Great Spaces (omschrijven Roorda en Kegge in prachtige bewoordingen): zijn grootse, waardevolle binnenruimtes die overweldigen door hun schoonheid, of door die andere kwaliteit: het sublieme." Het biedt mogelijkheid voor de gedachte: "dit ben ik, dit is de ruimte, dit is de wereld waarin ik leef". Een Great Space is de component waardoor mensen zich aan het gebouw hechten en het eindeloos koesteren, gebruiken en onderhouden. Dat is durability!

Interessant is ook hun visie op de beeldcultuur ontstaan in de 20e eeuw die resulteerde in een architectuur van iconen. De gebouwen die door Roorda en Kegge zijn geanalyseerd kenmerken zich juist door een niet iconografische architectuur: "Ze zijn met hun krachtige interieurs en relatief onbetekenende exterieurs te beschouwen als anti-iconen. Zij vormen een medicijn tegen de uit de hand gelopen nadruk op twee dimenties."

Ik denk dat de visie van de schrijvers niet sluitend is en dat het met name voor het grootste gedeelte van de huidige bouwopgave - de woningbouw - onmogelijk is de aanwijzingen uit dit artikel te volgen. Maar wel moeten dit de uitgangspunten zijn van de architect, zeker wat betreft openbare gebouwen. De Great Spaces zijn in mijn visie monumentale ruimtes. Ruimtes die door dimentie, compositie en materiaalgebruik een schoonheid hebben die, om met de woorden van de schrijvers te spreken, ideologieën overtreffen. Door licht en klimaat wordt een bijna spirituele ervaring oproepen.

De Architect - September 2009 - PODIUM Een architectonische visie op duurzaamheid - Blz. 24 t.m. 27

James Stirling - The Monumentally Informal

Double Coding - I think this article is very interesting because Stirling makes a very nuanced point facing monumentality and modern architecture. He plees for layered architecture which is monumental ánd anti-monumental at the same time. I don't like his buildings so much but I think this aspect of his architecture is very interesting.

Summary (Stirling, 1984)

Stirling adresses the demand of a public building binary: on the one hand it needs to be monumental (because that is a tradition for public buildings) and on the other hand it needs to be informal and populist, hence the anti-monumentalism. I other words: representational and abstract. Stirling claimes that both aspects exists in his buildings.

Tom Avermaete states in the Introduction on the topic Monumentality in his book Architectural Positions that Stirling’s argument ‘recalls the concept of ‘double coding’ of Charles Jencks. This concept concerns layered buildings which appeal to both a public of connoisseurs and to amateurs. There can be introduced a double set of references. One set refers to populist- and commercial- and another to monumental architecture.

Stirlings seems to link monumentality directly with landmarks . Because he states that is it essential to have landmarks in a city and therefore a city needs monumentality. “Without monuments a city would be no place at all”. Jencks probably red texts from Marc Augé. Because a little further in his text he also addresses the term ‘non-place’. This term is used by Marc Augé to explain that a place which cannot be defined as relational, historical and concerned with identity is a ‘non-place’. Stirlings uses the term in a slightly other way but also sees the need for a city to be monumental in some way.

About modern architecture introduced by Bauhaus or the International style ‘call it what you will’, Stirling addresses the notion that this was an utopian revolution which belongs to the past; it was a ‘minority occasion’. We should move forward by looking to the past (as always) and see the Modern Movement as part of the past. Stirling writes: ‘freed from the burden of utopia… we look to a more liberal future producing work perhaps richer in memory and association’.

Stirling, J. (1984). Neue Staatsgalerie Stuttgart. Stuttgart: Finanzministerium Baden-Würtemberg.

Lina Bo Bardi - CESC and MASP

Lina Bo Bardi is was an Italian-Brazilian Architect who made some remarkable buildings in Sao Paol0. I think she managed to build in pure forms really monumental buildings adapted to human size. They relate to the Brazilian urban architecture by there raw, brutalistic appearance but are beautiful in a very subtile way. In the CESC-building she used color in a strategic way to nuance the rawness of concrete. The windows seem to be really sensitive while they have weird forms an seem to be cut out of hard cold concrete.

Doing so I think she managed to use monumentality of forms and material to give the building meaning. People recognize the shape and relate urban activity to its architecture. This is how monumentality should be used nowadays!

This video is a short impression of the CESC. I dont know exactly what this building is for, but there are public sports-fascilities and college rooms or something like that.

Lina Bo Bardi / SESC Pompéia from 0300TV on Vimeo.

This image is of the Sao Paulo Museum of Art (MASP). I don't know anything about the interior or the museum itself but the space she created by a span of 70 meters is a well know public interior in Sao Paolo. This building is by its size and mighty span a monument. It offers a very humble but much used public space.

Lobotomie, Automonument, Wolkenkrabber

Rem Koolhaas noemt in het boek Delirious New York het fonomeen lobotomy. Dit is de chirurchische term in een operatie waarbij de zogenaamde ‘hersenkwab’ wordt verwijderd. Dit wordt gedaan om gedachteprocessen te scheiden van emoties om verschillende geestelijke storingen te voorkomen. Dit proces vergelijkt Rem Koolhaas met het scheiden van het interieur en exterieur van wolkenkrabbers: “In this way the Monolith spares the outside World the agonies of the continuous changes raging inside it. It hides everyday life.” (Koolhaas, 1978) Een wolkenkrabber hoeft nu niet de continue veranderende accommodaties uit te drukken in zijn gevel zoals volgens Koolhaas vaak in Westerse Architectuur wordt verlangd.

In hetzelfde hoofdstuk introduceert Koolhaas de term ‘Automonument’. Hij stelt dat een gebouw met de grootte en het volume van een wolkenkrabber automatisch een monument is. Hij gaat daarin verder en stelt dat het Automonument ‘het monument van de 20^e eeuw’ is en zijn puurste vorm de wolkenkrabber. . . “It is a solipsism, celebrating only the fact of its disproportionate existence, the shamelessness of its own process of creation.” (Koolhaas, 1978)

Door architectonische lobotomie kan de wolkenkrabber puur ‘een container van stedelijkheid’ zijn. (Heynen, 2004). De wolkenkrabber perst onsamenhangende stedelijkheid samen als een condensator. Het kan totaal verschillende functies in zich verenigen die op zich niks met elkaar of de wolkenkrabber van doen hebben. De wolkenkrabber is door zijn grootte autoritair genoeg om onveranderlijk de tijd te doorstaan. De schaal is de schaal van de metropool. De wolkenkrabber geeft een monumentaal 20^e eeuws stadsgezicht. De wolkenkrabber is het betekenisvolle antwoord op de stedelijke chaos van de moderniteit.

Heynen, H. (2004). Dat is Architectuur. Rotterdam: 010.

Koolhaas, R. (1978). Delirious New York. New York: The Monacelli Press, Inc. .